بی خوابی دوباره
هیچ معلوم نیست چرا امشب خوابم نمیبرد؟ بی خوابی زمانی که به آن نیازی نداری و زمانی که خواب را به مانند لحظه ای التیام بخش برای زخم ها و درد هایت دوست داری رنجی بیهوده است.
امشب عجیب دلتنگ شدم. ساعتهایی که جهان آرام گرفته و همه در اختیار رویا و تصمیم خویشتن اند بیش از همه دلتنگ کننده است.
فکر اینکه در زمان خلوت و فراغ کسی جای نداری و یا در رویای کسی نمیگنجی دلتنگی اندوه باری است. بیش از همه برای رویاهای بی سر و ته شبانه ام دلتنگ شده ام که در آنها خبری از دلتنگی و تنهایی نیست . رویاهایی که در آنها تمام معادلات بهم میریزند و هیچ چیز در آنجا ناممکن نیست مگر مردن خودم .
خوابم نمیبرد و افکار مزاحم و بی فایده در سرم رژه میرود . اینکه رنج نخستین چه بود؟ عاقبت چه میشود؟ چه موقع صبح میشود یا چه موقع خوابم میبرد ؟اصلا میتوانم امشب بخابم یا نه ؟ بهتر است اندکی به حال خود رها شده ام گریه کنم و غصه بخورم، هزار بار از این پهلو به آن پهلو میشوم در دلم خودم را تشویق می کنم که اینبار موفق میشوم به خواب بروم ولی باز بی فایده است . تنها در چنگ بی خوابی اسیر شده ام و راه فراری هم ندا رم. با دلتنگی های آوار شده روی دلم تلاش می کنم منظم نفس بکشم. دلتنگی ها را میشمارم، شمارشان خارج از حد شمردن است بعضی دلتنگی ها دیگر معلوم نیست از چه خاطر است؟ برای چه کسی است یا برای چه چیزی ؟ چه فرقی میکند بهرحال همه شان روی دلم سنگینی میکند. هر کدام زمانی خشتی بوده اند که دلم را اندکی گرم نموده اند . هر شخص یا هر خاطره یک خشت میشود و روی هم چیده میشود . وقت دلتنگی اما همه خشت ها آوار میشوند روی دلم ، معلوم نیست کدام خشت چه بود؟ معلوم نیست اینکه حالا راه گلویم را بسته و نفسم را تنگ نموده لبخند یاری بود یا بوی خاطره ای ؟ امشب دلم زیر آوار است خدا کند زودتر صبح بشود.
