نوشتن و کتاب خوندن دوتا کار هستن که من همیشه انجام میدم و دوست دارم که انجام بدم در واقع جزء عادت‌های جدا نشدنی که حتی اگر سرم خیلی شلوغ باشه و وقتش رو نداشته باشم بازم یه تلاش و حرص و ولعی توی خودم میبینم همونطور که بارها شده وسط امتحانات ترم و میانترم بجای خوندن کتابها و جزوه های درسی رفتم سراغ کتابای غیر درسی و یا بین همه درگیری ها و مشغله هام بعضی وقتها کتابی میخرم و یا از کتابخونه های مختلفی که عضو هستم و یا دوستی کتاب گرفتم و حتی شده بارها اون کتاب رو با خودم اینور و اونور بردم و توی کیفم حمل کردم و آخرشم نخونده پسش دادم یا کنار گذاشتم)(هرچند اینجور مواقع یه احساس عذاب وجدانی میاد سراغم) .
در مورد نوشتن هم همین بس که در گذشته ای نه چندان دور یه نظم ثابتی داشت و معمولا دفتر خاطراتی داشتم که آخر شبها توش ذهنیات و افکار و احساساتم رو مینوشتم ولی رفته رفته این کار بین هزاران مشغله و گرفتاری و مسئولیت کنار گذاشته شد و دفتر خاطراتی بود که به دفتر یادداشت های پراکنده و بعدها به جزوه و... تبدیل شد. این بی نظمی و دور افتادگی هرچند ناخواسته اتفاق افتاد ولی هیچ تلاشی برای رفع و تغییرش انجام ندادم و اینم به مجموعه عذاب وجدان های درونی و ذهنی من اضافه شد چون می دیدم که روح و روحیه من هنوزم خواهان این نوع تغذیه هست و همیشه از این بابت خودم رو مقصر میدونستم که چرا فضای فکری و رفتار شخصی من اینقد تغییر کرده که دیگه بجای خلوت کردن با خودم و فکر و تجزیه و تحلیل افکارم و کند و کاو سوالهایی که برام ایجاد میشه و پیدا کردن جواب قانع کننده رفتم سراغ رفتارهایی که نه منو راضی میکردن و نه با روحیه و شخصیت من جور در میومدن. به همین خاطر سعی دارم برای تبرئه خودم از این احساس گناه و ظلم به خود سعی کنم دوباره یه شبیه سازی از عادت‌های خوب گذشته اینجا و توی این محیط داشته باشم.